AVONTUUR IN HET DONKERE BOS

Het is tien uur. Tijd om naar bed te gaan. Ik trek mijn pyjama aan en kruip onder de wol. Terwijl ik in bed lig denk ik aan mijn nieuwe horloge. Hoe kan ik nou zo stom zijn om hem te verliezen. Op school had ik hem nog. Dus ik moet hem op de terugweg verloren zijn. Hij ligt vast in het bos. De sluiting is vast losgegaan toen ik over het hobbelige bospad heen reed. Oh wat zullen mijn vader en moeder er van zeggen als ze er achter komen dat ik mijn horloge kwijt ben. Ik moet hem gaan zoeken. Over twee uur zullen mijn ouders wel slapen. Ik zet mijn wekker om twaalf uur. Dan kan ik heel stil het huis uit glippen om te gaan zoeken.

Bliep, bliep, bliep. Het duurt heel even voordat ik weet wat er aan de hand is. Mijn horloge is weg! Snel doe ik mijn schoenen aan en pak mijn zaklamp. Op mijn tenen sluip ik de trap af. Ik ga naar buiten en doe de deur zachtjes achter me dicht.

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay

Het is donker. Ik hoor de blaadjes achter me, boven me en onder mijn voeten ritselen. Een vogel vliegt plotseling weg. Ik duik in elkaar van schrik. Daar loop ik dan in mijn eentje, in mijn pyjama. Met mijn zaklamp. Ik schijn tussen de struiken maar kan niks vinden. Toch moet hij hier ergens liggen.

Plotseling stap ik in een kuil. Ik zak steeds verder weg. Ik wist niet dat die kuil zo diep was. Au, au, au... Mijn voet! Voorzichtig probeer ik hem te bewegen, maar het doet heel erg zeer. Als mijn enkel maar niet gebroken is?!